| | | Pero Mendes da Fonseca |
|
 | | | Senhor fremosa, vou-mi alhur morar, |
 | | | per boa fé, muit'a pesar de mi, |
 | | | porque vos pesa d'e[u] viver aqui |
 | | | - por en faç'eu dereit'em mi pesar; |
 | 5 | | que grave coita, senhor, d'endurar: |
 | | | and'u vos vej'e nom posso guarir, |
| | | de mais haver-me de vós a partir! |
|
| | | Vej'eu, senhor, que vos faç'i prazer, |
| | | mais faç'a mi mui gram pesar por en |
 | 10 | | - viver sem vós, ai meu lum'e meu bem, |
| | | pero nom sei como possa seer; |
 | | | que grave cousa, senhor, de sofrer: |
| | | and'u vos vej'e nom posso guarir, |
| | | de mais haver-me de vós a partir! |
|
 | 15 | | Já [eu, senhor], mi vos espedirei, |
 | | | atá que Deus vos met'em coraçom |
 | | | que me queirades caber a razom, |
| | | pero sei bem que pouco viverei; |
| | | que grave cousa que de sofrer hei: |
| 20 | | and'u vos vej'e nom posso guarir, |
| | | de mais haver-me de vós a partir! |
|
----- Aumentar letra ----- Diminuir letra
|
|
|
Nota geral: Tal como na cantiga anterior, o trovador despede-se da sua senhora: vai partir, contrariado, indo morar para longe dela, uma vez que a sua presença a incomoda. Uma vida difícil é a que ele tem: perto dela a vida corre-lhe mal mas sofre enormemente com a partida. E se ao partir lhe dará prazer, a si próprio causará o maior sofrimento. Manter-se-á, no entanto, afastado, até que ela se decida a ser razoável - embora sinta que pouco viverá.
|