| | | Rui Fernandes de Santiago |
|
 | | | Que doo que agora hei |
| | | dos meus olhos, polo chorar |
| | | que farám, poilos eu levar, |
 | | | senhor, u vos nom veerei: |
 | 5 | | ca nunca os hei a partir |
| | | de chorar, u vos eu nom vir. |
|
 | | | Quisera-m'eu que vissem al |
| | | e nom vissem vós estes meus |
| | | olhos; e nom quis assi Deus, |
 | 10 | | mais sei que mi verrá en mal: |
| | | ca nunca os hei a partir |
| | | de chorar, u vos eu nom vir. |
|
| | | O vosso mui bom parecer |
| | | virom em mal dia per si; |
 | 15 | | e mal dia lhe-lo sofri, |
| | | senhor, que o fossem veer: |
| | | ca nunca os hei a partir |
| | | de chorar, u vos eu nom vir. |
|
 | | | Pero que ora, senhor, ham |
 | 20 | | em vos veer mui gram sabor, |
| | | já o pesar será maior |
 | | | pois, quando vos nom veerám: |
| | | ca nunca os hei a partir |
| | | de chorar, u vos eu nom vir. |
|
| 25 | | Nen'os poderei eu partir |
| | | de chorar, u vos eu nom vir. |
|
----- Increase text size ----- Decrease text size
|
|
|
General note: São os olhos que, metonimicamente, servem aqui ao trovador para confessar à sua senhora a tristeza que sentirá quando dela se afastar - pois nunca deixarão de chorar. Mas também foram os olhos os culpados pelo amor que sente, pois fizeram com que ele a visse, em triste dia.
|