Rui Fernandes de Santiago


Que doo que agora hei
dos meus olhos, polo chorar
que farám, poilos eu levar,
senhor, u vos nom veerei:
 5       ca nunca os hei a partir
       de chorar, u vos eu nom vir.
  
Quisera-m'eu que vissem al
e nom vissem vós estes meus
olhos; e nom quis assi Deus,
 10mais sei que mi verrá en mal:
       ca nunca os hei a partir
       de chorar, u vos eu nom vir.
  
O vosso mui bom parecer
virom em mal dia per si;
15e mal dia lhe-lo sofri,
senhor, que o fossem veer:
       ca nunca os hei a partir
       de chorar, u vos eu nom vir.
  
Pero que ora, senhor, ham
20em vos veer mui gram sabor,
já o pesar será maior
pois, quando vos nom veerám:
       ca nunca os hei a partir
       de chorar, u vos eu nom vir.
  
25Nen'os poderei eu partir
de chorar, u vos eu nom vir.



 ----- Increase text size ----- Decrease text size

General note:

São os olhos que, metonimicamente, servem aqui ao trovador para confessar à sua senhora a tristeza que sentirá quando dela se afastar - pois nunca deixarão de chorar. Mas também foram os olhos os culpados pelo amor que sente, pois fizeram com que ele a visse, em triste dia.



General note


Description

Cantiga de Amor
Refrão
Cobras singulares
Finda
(Learn more)


Manuscript sources

B 908, V 495

Cancioneiro da Biblioteca Nacional - B 908

Cancioneiro da Vaticana - V 495


Musical versions

Originals

Unknown

Contrafactum

Unknown

Modern Composition or Recreation

Unknown