| | | Rui Fernandes de Santiago |
|
| | | De gram coita faz gram lezer |
| | | Deus, per quant'eu entend'e sei |
| | | e de gram pesar gram prazer; |
| | | e direi-vos por que o hei: |
| 5 | | ca vi mia senhor daquend'ir |
| | | e ora vejo-a viir. |
|
| | | Já por coita, nem por pesar |
| | | que haja no meu coraçom, |
| | | nom me quer'eu muito queixar; |
| 10 | | e direi-vos eu por que nom: |
| | | ca vi mia senhor daquend'ir |
| | | e ora vejo-a viir. |
|
| | | E sempr'eu esforç'haverei |
| | | contra pesar; se i houver |
| 15 | | de o perder, non'o querrei |
| | | haver oimais, se Deus quiser: |
| | | ca vi mia senhor daquend'ir |
| | | e ora vejo-a viir. |
|
----- Increase text size ----- Decrease text size
|
|
|
General note: Numa cantiga otimista, o trovador começa por afirmar o que considera uma verdade geral: Deus depressa transforma a tristeza em alegria. Mas explica por que o diz: porque viu a sua senhora partir e agora vê-a regressar. Assim sendo, e considerando que se devem relativizar as coisas, não se irá queixar demasiado, e sempre suportará com coragem as tristezas que eventualmente tiver (e que, a partir de agora, já não terá).
|