| | | Fernão Garcia Esgaravunha |
|
 | | | Que grave cousa, senhor, d'endurar |
 | | | pera quem há sabor de vos veer: |
 | | | per nulha rem de nom haver poder, |
 | | | senom mui pouco, de vosco morar! |
| 5 | | E esso pouco que vosc'estever, |
 | | | entender bem, senhor, se vos disser |
 | | | algũa rem, ca vos dirá pesar. |
|
 | | | A mim avém a que quis Deus guisar |
 | | | d'haver gram coita já mentr'eu viver, |
| 10 | | pois a vós pesa de vos eu dizer |
| | | qual bem vos quero; mais a Deus rogar |
 | | | quer'eu assi, ca assi m'é mester: |
 | | | que El me dê mia mort', e se nom der, |
 | | | tal coraçom a vós d'en nom pesar. |
|
| 15 | | E mia senhor, por Deus que vos falar |
| | | fez mui melhor e melhor parecer |
| | | de quantas outras donas quis fazer, |
 | | | por tod'aqueste bem que vos foi dar, |
| | | vos rog'hoj'eu por El que, pois El quer |
| 20 | | que vos eu ame mais doutra molher, |
 | | | que vos nom caia, senhor, em pesar! |
|
----- Increase text size ----- Decrease text size
|
|
|
General note: Para além do sofrimento de estar perto da sua senhora mas de poucas vezes poder estar com ela, o trovador confessa-lhe o seu sofrimento maior: o de saber que o seu amor lhe pesa. Por isso só pede a Deus uma de duas coisas: ou que o faça morrer ou que permita que ela o aceite
|