| | | João Mendes de Briteiros |
|
| | | Amiga, bem [s]ei que nom há |
| | | voss'amigo nẽum poder |
| | | de vos falar nem vos veer, |
| | | e vedes por que o sei já: |
| 5 | | porque vos vej'ambos andar |
| | | mui tristes e sempre chorar. |
|
| | | Encobride[s]-vos sobejo |
| | | de mim, e já o feito eu sei |
| | | e poridade vos terrei, |
| 10 | | mais vedes por que o vejo: |
| | | porque vos vej'ambos andar |
| | | mui tristes e sempre chorar. |
|
| | | Come se fosse o feito meu, |
| | | vos guardarei quant'eu poder, |
| 15 | | e negar-mi-o nom há mester, |
| | | ca vedes por que o sei eu: |
| | | porque vos vej'ambos andar |
| | | mui tristes e sempre chorar. |
|
| | | Nem choredes, ca o pesar |
| 20 | | sol Deus tost'em prazer tornar. |
|
----- Aumentar letra ----- Diminuir letra
|
|
|
Nota geral: Uma amiga diz à donzela que sabe o que se passa entre ela e o seu amigo (estarem impedidos de se ver), e sabe-o porque os vê aos dois muito tristes e sempre a chorar. É certo que ambos procuram disfarçar, mas esta amiga diz então à donzela que com ela não precisam de fazer isso, já que guardará total segredo dos seus amores, como se fossem os seus. Na finda, ela deixa uma palavra de esperança: Deus costuma mudar rapidamente a tristeza em alegria.
|